|
“Ik moest halsoverkop naar ’t verpleeghuis.” zei m’n moeder door de telefoon. “’t Gaat slecht met Broer van Tante.”
Ze ging verder.
“Ik heb d’r ’n hele tijd bijgezeten, maar ’t bleef eigenlijk ’tzelfde. De zusters zeiden: Ga maar, je kunt toch niks doen.”
’t Bleef even stil.
“’t Is weer november.” zeiden we tegelijk.
[Vorig jaar dachten we dat ook al. Maar toen had Broer van Tante nog ’n jaar uitstel bedongen. Of twee. Wie zat ’t zeggen.]
Plaats een reactie