Mowl

In een rivier is het water dat u aanraakt het laatste van wat er voorbij stroomt en het laatste van wat er voorbij gaat stromen. Zo is het ook met de tijd. Leonardo da Vinci (1452-1519)

“Gecondoleerd.” zei Zwager met gedempte stem toen ik ’m aan de lijn kreeg. Ik wilde informeren of we ’n gezamenlijke krans zouden bestellen. Broer van Tante had dit keer name­lijk alsnog aan ’t kortste eind ge­trok­ken. Hoewel.

De ene dood is de andere natuurlijk niet. Deze was d’r één waar naartoe is geleefd; die werd verwacht. Opgewacht, wellicht.

Broer van Tante leefde al jaren in ’n steeds kleiner wordende wereld waartoe wij allang geen toegang meer hadden. En die we al helemaal niet zelf wilden betreden. ’t Moest ’n eenzame wereld zijn geweest, waar ’t einde voor een ieder als ’n bevrijding kwam. ’n Opluchting, misschien.

Voor elkeen.

[Als ik ’t met iemand te doen heb is ’t toch met Tante, wier wereld nog even groot is als voorheen, maar alleen weer ’n stukje leger. Dat gebeurt immers wanneer je leeft.]