Mowl

Stof dat stof tot praten heeft, toch mooi dat wij dat zijn. Bergman (1921)

“Ik weet, dat je van plan bent me te bedanken met ’t één of ’t ander.” zei S, de vriendin van Moeder die de huisartsenpost had gebeld en in de nacht bij d’r blijft. “Ik had ’t ’r met m’n man over en we accepteren eigen­lijk maar één ding.”

“Nou?” had m’n moeder willen weten.

“Dat we met ons drietjes gaan eten bij Brrrr en René.” was ’t antwoord van S.

Aan Moeder om ’t verzoek aan ons over te brengen.

“Maar niet teveel liflafjes.” voegde ze d’r nog aan toe.

[“Hoe lang zijn jullie nu alweer getrouwd?” had S nog aan Brrrr gevraagd. “Elf jaar?” Ze schudde d’r hoofd. “Waar blijft de tijd?” verzuchtte ze.]