Mowl

Het is gebeurd, en er is niets meer aan te doen, en dat is één troost, zoals ze in Turkije zeggen als ze de verkeerde man hebben onthoofd. Charles Dickens (1812-1870)

Mehmet, de onder­nemer die z’n be­drijf naast ’t huis van Moeder heeft gevestigd, was boos ge­wor­den toen ie be­greep dat ze on­be­heerd was achter­­gebleven.

“Turkse kinderen zorgen tenminste voor hun ouders.” foeterde hij. “Ik begrijp niet dat ze u zomaar alleen laten.” Hij pakte Moeders handen beet.

“Kom mee naar ons.” zei hij. “Bij ons is ’t warm en kunt u in alle gemak herstellen.

“’t Kostte me nog heel wat moeite hem te overtuigen dat ik liever thuis bleef.” zei Moeder geamuseerd toen ze ’t me de volgende dag vertelde.

[Ik deed maar of ik ’t ook leuk vond, maar dacht ondertussen aan ’n Turkse knokploeg die mij, ontaarde zoon die ik kennelijk ben, wel es ’n lesje zou leren.]