 |
|
“Je moet je been hoog leggen.” adviseerde Moeder toen ik weer naar huis zou gaan.
“Hoe moet ik dat doen?” schamperde ik. “In de trein?”
“Gewoon,” vond Moeder, “op de stoel tegenover je leggen.”
“Dat mag niet.” zei ik en voelde me ineens belachelijk braaf klinken. Moeder ook.
Met: “Flauwekul.” brandde ze ’t non-argument in enen af.
[Moeders eigen herstel gaat trouwens nog niet zo vlot. Maar ze is in elk geval alweer in staat om zich zorgen over anderen te maken. En da’s mooi.]
Je zorgen maken over anderen is het begin van alle herstel.
{Mowl: dat dacht ik ook.}
Wat heerlijk he! Ouders die, ondanks hun eigen zorgen, zich al weer richten op hun kind(eren).
p.s. wat een heerlijke – over de top – boom! Is die van jullie?
{Mowl: yep. Leuk, hè?}
Als je het doet, moet je het goed doen.
Dus: heipalenmuziek op je Ipod en die zó hard zetten dat medepassagiers het twee banken verderop kunnen horen. Bij voorkeur je tas naast je op de bank, zodat je drie plaatsen in beslag neemt. Verder een honkbalpetje en zo koel (=chagrijnig) mogelijk kijken. Opmerkingen over je gedrag beantwoord je met een agressief uitgesproken “hè?”of een dreigend “heb je d’r last van dan?”
Je moeder zal tevreden zijn.
{Mowl: toch heb ik ’t niet gedaan.}
Geen voeten op de bank dus?
Nu ben ìk trots op je.
{Mowl: nee joh, daar ben ik veuls te gezagsgetrouw voor.}
Hele leuke boom! Is eens iets anders 🙂 En heb je er ook een gay kerststalletje onderstaan? ’k Vind die vlinders onwijs leuk.
{Mowl: ik heb de seksuele geaardheid van de beeldjes niet nagetrokken.}
Moeders blijven altijd zorgen
{Mowl: onophoudelijk.}
Opvoedkundig onverantwoord.
{Mowl: of moederlijke bezorgdheid.}
Je kunt toch een gratis krant op de bank leggen, voordat je je been erop legt. Of is dat te min voor je?
{Mowl: sommige dingen zitten gewoonweg niet in m’n systeem. Benen op de bank leggen, bijvoorbeeld. Met of zonder krant.}
Mowl 
Plaats een reactie