Mowl

Cynisme is bevroren teleurstelling. Patrick van den Hanenberg (1953)

Maar natuurlijk be­greep ik dat ’t meis­je van de dro­gisterij andere, be­lang­rijkere dingen te doen had voor­dat ze zwijgend — want kauwen en praten tegelijk is onfatsoenlijk — ’t doosje para­ceta­mol scande en af­rekende. Ze legde ’t bonnetje d’r boven­op. Toen her­innerde ze zich iets van ’n cursus of zo, van lang geleden.

“Willu informatie over deze medicijnen?” zei ze, nadat ze de kauwgom in haar wang had geduwd. Ik keek ’r ’n moment aan.

“Dit is pa-ra-ce-ta-mol.” dicteerde ik. “Dat ken ik.” ’t Meisje liet de kauw­gom weer los.

“Oh.” zei ze, schouderophalend. “Nou ja.” En ze ging weer verder met andere, belangrijkere dingen.

[Achteraf was ’t misschien slimmer geweest om haar kennis tot me te nemen. Ik bedoel maar, misschien zijn ’t wel helemaal geen zetpillen.]