Mowl

Koppig volharden wordt bijna altijd volharden in koppigheid. Jean de Boisson (1918-1985)

Tijdens ’n wande­ling door ’t bos kwamen we ’n hondje tegen — bibberend van de kou stilstaand in ’t water van de Jans­beek. ’t Durfde geen kant op, leek.

“Kom dan!” pro­beer­de Brrrr te­ver­geefs ’t dier aan de kant te lokken. ’t Keek ons aan alsof we buiten­aardse wezens waren, het­geen de bereid­heid om uit ’t koude water te komen be­paald niet vergrootte.

“Ik bel de dieren­ambulance.” zei ik. “Dat beest moet geholpen worden.” Ik pakte m’n toestel.

“Laat maar.” zei ’n on­bekende man die plots verscheen. Hij droeg ’n bril met roze getinte glazen. In z’n handen had ie ’n hondenriem. “Dit is Google.” verklaarde hij. “Hij houdt ervan in ’t water te zitten.”

[Google gaf blijk van herkenning door flink met z’n staart te kwispelen. Maar vooralsnog vertikte hij ’t om op ’t droge te komen. Ik borg de telefoon maar weer op.]