Mowl

Ontroerende herinnering: plotselinge dooi in de hersenen, zodat het vocht met een zakdoek opgevangen moet worden. Joop van Breemen

Met ’n hartgrondig “Brrr” deed ik de deur achter me dicht en plofte ik op de bank.

“Hè, hè!” pufte ik, terwijl ik de veters losmaakte en de schoenen uitwrikte. “Zozo!” deed ik d’r nog bij. En: “Nou, nou!” ’n Beetje drama is mij niet onbekend.

Nadat ’t theater was gedaan, zag ik opeens ’n zakdoek op de vloer liggen. Ik keek Brrrr aan, die ’t hele schouwspel zwijgend had aan­gekeken.

“Waar komt die nou vandaan?” vroeg ik.

“Uit je schoen.” antwoordde Brrrr.

[Uit m’n schoen? Hoe was d’r nu weer ’n zakdoek in m’n schoen terecht­gekomen? Kijk, dat wist Brrrr nu ook weer niet. Hij weet tenslotte niet alles.]