Mowl

De valse schaamte der dwazen belet hen hun zweren te ontbloten, zodat zij ongenezen blijven Horatius (65- 8 vGT)

“Dag Meneer met de Berenmuts.” groetten we de Man met de Beren­muts op ’t verjaars­partijtje van H. Twee nieuwjaars­feesten geleden hadden we hem en z’n vrouw ontmoet. Die laatste was, tijdens de nazit bij ons thuis, enigs­zins beneveld, ’n paar keer over de vloer uitgegleden en uiteindelijk in onze kerstboom gevallen. Discreet als we zijn, hebben we daar destijds geen melding van gemaakt. De scène was op zich al gênant genoeg geweest.

“Ze is als de dood om jullie weer onder ogen te komen.” zei de Man met de Berenmuts. “Kom, we gaan d’r zoeken!”

[Af te lezen aan de vlekken in heur nek die spontaan ontstonden toen ze ons even later voor zich zag staan, was ze ons nog helegaar niet vergeten. De Man met de Berenmuts zelf stond achter haar te glunderen. Hier leek ie twee jaar op te hebben gewacht.]