Mowl

Tijd vermorsen, de enige verspilling die geen afval achterlaat. Bergman (1921)

“Even snel.” zei Brrrr die avond door de telefoon. “Pom­pom­pom­pom. Pom­pom­pom­pom. Pom­pom­pom­pòòm pòòm pom­pom.”

Ik dacht na, maar kwam niet over de drempel.

“Doe nog es.” zei ik.

“Pom­pom­pom­pom. Pom­pom­pom­pom. Pom­pom­pom­pòòm pòòm pom­pom.” deed Brrrr. Ik pie­ker­de nog even door. Totdat ik ’t in enen wist.

“O Fortuna.” gilde ik. “Uit de Carmina Burana van Carl Orff.”

“Carl Orff!” riep Brrrr tegen iemand anders. “Carmina Burana!” En toen, voordat ie de verbinding verbrak, weer tegen mij: “Dankjewel.”

[Natuurlijk wist ik best dat ie zelf ook wel wist wat ’t was. Net zoals ik wist dat ie eigenlijk alleen maar even m’n stem wilde horen. Hij is zo lief.]