Mowl

Indien wij iets geschreven hebben voor onze lering of tot de verlichting van ons hart, bestaat er een grote waarschijnlijkheid dat onze overwegingen ook voor vele anderen nuttig zullen zijn. Want niemand is alléén in zijn soort; en nooit zijn wij zó waar, noch zó levendig, noch zó hartroerend, als wanneer wij de dingen behandelen voor onszelven. Vauvenargues (1715-1747)

Onbewogen be­luis­ter­de ik de bood­schap van ’t zie­ken­huis: mijn steun­­kousen waren klaar. Na­dat ik had op­ge­hang­en, ging ik maar weer es naar de wc.  Daar gebeurde d’r hele­maal niks. ’n In­triest gevoel sloop over me.

Wat heb ik nou nog? dacht ik me dieper de put in. Hulpmiddelen, medicijnen en klysma’s — wat is er in hemelsnaam met die prachtige toekomst gebeurd waar ik ooit zulke zonnige visioenen van had?

Ik nam de tijd. Nadat alles tot niks had geleid, keerde ik terug naar de woonkamer. Daar zat Brrrr. Hij keek op.

“Hé!” straalde die. Ik werd er warm door van binnen.

Dit, dacht ik, dit is ’t antwoord. Dat ik nooit meer mag vergeten.

[Als teken van beginnend herstel begonnen m’n darmen te rommelen, waar­door ik spoorslags terug moest naar waar ik zojuist vandaan was gekomen. Bijna geluk­zalig hernam ik m’n plaats op de pot. Zelfs de bril was nog warm.]