Mowl

Liever een klein stuk van een grote taart dan een groot stuk van een kleine taart. Dale Marshall (1971)

“Wat zit d’r in?” wilde collega L weten. “Normaal gesproken krijg ik rode vlek­ken van appel met ka­neel.” Ze nam nog ’n hap van de taart. “Maar nu niet.”

“Kweenie.” zei ik. “Ik zal es bellen.” En ik pakte de telefoon.

“Hallo.” zei ik. “Wat heb je in de appeltaart gedaan? M’n collega krijgt anders altijd rode vlekken van appeltaart maar nu niet.” Ik luisterde.

“Aha.” zei ik. “Appel. Kaneel.” Ik keek collega L aan die on­ge­dul­dig d’r hoofd schudde. “Ja.” zei ik. “Maar dat zit d’r altijd al in.” Ik gebaarde naar L. “Ah.” zei ik. “Liefde.” L knikte.

“Natuurlijk.” zei ze. “Liefde.” Ze knikte nog es. “Dat was wat ik proefde.”

“Dat was ‘t.” zei ik. “De liefde. Bedankt.”

[Liefde is ’t geheim. Voor appeltaart, bijvoorbeeld. Om maar wat te noemen. Maar ook voor vijftien jaar samenzijn. De liefde. Bedankt.]