Mowl

In deze eeuw van wereldoorlogen, in dit atoomtijdperk zijn de waarden veranderd. Wij hebben geleerd dat we slechts gasten zijn van het bestaan, reizigers op weg van het ene station naar het andere. Boris Pasternak (1890-1960)

Iedereen keek naar me en iedereen dacht: Wat ’n sloom Jetje! Dat voelde ik gewoon.

Kijk, om de deuren van ’n trein te open­en, moeten ze eerst zijn ont­gren­deld — dat weet ’n kind. Nu maakt mijn ver­voer­der gebruik van ’n trein waar vrolijke lampjes in de deur­knop op­lich­ten wanneer de machinist zover is — en daar wachtte ik geduldig op.

Maar de man achter me was niet zo lijdzaam en boog voor me langs om op de knop te drukken, waarvan de lampjes net op dat moment aan­ging­en. De deuren schoven onmiddellijk open.

[“Ja maar, zonet brandden de lichtjes nog niet.” wilde ik zeggen, maar iedereen liep langs me heen. Dus zweeg ik. Tot ik me realiseerde dat al ’t geduw ’n omfloerste manier was om me duidelijk te maken dat ik de doorgang belemmerde.]