Mowl

Blind zijn is iets anders dan in duisternis wandelen. Coventry Patmore (1823-1896)

Ik had totaal geen inspiratie. Tot d’r ’n auto voor ons huis stopte.

’n Man en ’n vrouw stapten uit. De man opende de koffer­klep en haalde d’r ’n ingeklapte buggy uit tevoorschijn. Dit voorzag ’t plaatje meteen van ’n on­derschrift: Jong gezin gaat wan­delen.

’t Karretje werd uitgevouwen, ’n tas tevoorschijn gehaald, ’n flesje en ’n dekentje gepakt en nog ’n aantal handelingen verricht, waarvan wij, con­tent kinderloos koppel, geen idee hadden wat ze betekenden. Alleen dat ’t gevolg was dat pas na vijfentwintig minuten ’t kind uit z’n zitje kon wor­den ontbonden, de auto afgesloten en de wandeling begonnen.

“Wat ’n bevalling.” verzuchtte Brrrr met gepast gevoel voor ironie.

“Ik heb m’n stukje.” glom ik tevreden.

[’n Half uur later keerde ’t drietal alweer terug. ’t Inladen en wegrijden kostte nog geen tien minuten. Ik betrapte me d’r op dat ik dat bijna snel vond gaan.]