Mowl

Wij varen allen anders op de onmetelijke oceaan van het leven; de rede dient ons tot kompas, maar de hartstochten zijn er de winden. Alexander Pope (1688-1744)

Na Antwerpen, Ma­la­ga en Berlijn openden de Turkse buren van Moeder hun nieuw­ste res­taurant in Z. Moe­der was als ere­gast uit­ge­no­digd voor de ope­ning. Ze bleek verrukt.

“Heerlijke brood­jes.” verklaarde ze. “Met, hoe noemen ze dat ook alweer, kebab, of zo. Van kip of kalf. En met frietjes d’r bij.” Ze had nog vijf kaiserbrötchen mee naar huis gekregen ook. De week erop is ze d’r nog es drie keer met ’n aantal vriendinnen wezen eten.

“Ze hebben ook zalm.” rapporteerde ze enthousiast. “Heer-lijk! En ze willen niet dat ik iets betaal.” Daar kon uiteraard geen sprake van zijn. “Dat wil ik natuurlijk niet.”

[Danzkij Moeder mag ’t nieuwe restaurant van d’r buren zich inmiddels ver­heu­gen in ’n enorme populariteit. Onder tachtigers dan toch.]