Mowl

Een kaart van de wereld waarop Utopia niet voorkomt is de moeite van het bekijken niet waard. Oscar Wilde (1854-1900)

Over Moeder ge­sproken: jullie zou­den bijna de indruk kunnen krij­gen dat ze weer helemaal hersteld is van d’r val, kort voor kerst. Ja en nee.

’t Virus dat de dui­ze­lingen ver­oor­zaak­­te is d’r nog steeds en zal ook nooit meer ver­dwij­nen. Daarnaast bleek ’n staaroperatie onvermijdelijk. Hierdoor ziet ze op dit moment alvast met één oog prima, in afwachting van de behandeling van ’t andere oog. Al met al voelt ze zich nu, hoe kan ik dat ’t beste zeg­gen, op leeftijd. Wat, gezien haar bijna tweeëntachtig, op zich niet zo raar is. Maar voor Moeder wel even wennen.

“Ik lijk wel ’n oud mens.” verzucht ze zo nu en dan.

[Oud? De duvel is oud, zegt Moeder. En andere mensen. De oudjes in ’n ver­zor­gings­huis, bijvoorbeeld. Of d’r eigen kinderen, desnoods. Maar zelf? Ha!]