Mowl

Hoe meer ik de mensen leer kennen, hoe meer ik van mijn hond houd. Michel Eyquem de Montaigne (1533-1592)

Uit sanitaire over­wegingen was Brrrr even ’n horeca­gelegen­heid in­gelopen. Ik wacht­te zo­lang buiten.

In de rij voor de eerste geld­automaat stond ’n jongen met ’n nieuws­gierig puppy. ’t Dier had ’n uitstekende smaak, gezien z’n aan­dacht voor ’n andere, prettig uit­ziende jonge­man in de queue van de naaste flappen­tap. De beide knapen raakten in gesprek.

De inhoud van de dialoog was voor mij on­verstaan­baar, maar dat deed ‘r ook eigenlijk niet zo toe. De scène van dit spontaan ontstane contact in de zon was op zich al blij­makend. Helemaal wanneer ik m’n vuige fantasie de vrije loop liet gaan over de mogelijk eropvolgende akte.

[“Ik wil ook ’n hond.” zei ik toen Brrrr even later terugkeerde. Ja hoor — alsof ’n kwispelaar me jonger, strakker en knapper zou maken. Uhuh.]