|
Achter mij liep Kim, maar dat wist ik toen nog niet. ’t Enige wat ik zag was ’n vermoeid-ogende herdershond die traag achter d’r baasje aanliep. ’t Baasje dat al meters verder voor ons uit ging, al bellend met z’n mobiel aan ’t oor. Toen ’t gesprek was afgerond draaide ie zich om en riep, licht geërgerd: “Kom op Kim, niet zo sloom!” — ik had meteen ’n hekel aan de vent.
Ik vertelde Brrrr over de scène en in plaats van dat ie met mij verontwaardigd was over ’t gebrek aan mededogen van de man, vroeg ie: “Had ’t baasje ’n kaalgeschoren koppie?”, wat ik beaamde.
“Oh,” zei Brrrr, “da’s dat trage beest van ’t Bezoekerscentrum. Kim. Niet vooruit te branden.”
[“Oh.” reageerde ik teleurgesteld. Daarmee had Brrrr m’n stukje om zeep geholpen. Soms is de waarheid ongewenst gezelschap.]
Plaats een reactie