Mowl

De vrouw, met hoofddoek en boodschappentas, wandelde langzaam maar gestaag de weg omhoog.

Haar beweging had de cadans van een kameel: onverstoorbaar, onvermoeibaar, onaantastbaar.

Ook toen ze op het gaanpad iets zag liggen wat haar aandacht trok, en ze stopte, hield ze niet abrupt stil, maar pauzeerde ze slechts gracieus.

Met haar voet trok ze een klein voorwerp naar zich toe. Nauwelijks waarneembaar draaide ze haar hoofd en bekeek en onderzocht het object, om het al snel als onbruikbaar en oninteressant met diezelfde voet opzij te schuiven.

Dan hervatte ze haar koers in het eerdere ritme. Onaantastbaar, onvermoeibaar, onverstoorbaar.

Dit. Was. Ballet.

[Geen tutu, geen spitzen – zelfs geen muziek. Maar een door een weggeworpen waxinelichtje gegenereerde dans, zoals ik even later constateerde. Leve het straatafval.]