Mowl

Zelfs een held heeft wel eens een misverstand in zijn denkraam, dat men hem in de schoenen kan schuiven. Marten Toonder (1912-2005)

De Haagse chaus­seur keek me onder­zoekend aan.

“Pardon?” zeidie, alsof ie me niet goed had gehoord.

“Veters.” herhaalde ik. “U vergeet de veters.” De man blikte inge­houden wan­hopig naar z’n collega, die geluk­kig ’t mis­verstand onder­kende.

“Dit model heeft geen veters.” zei ze beleefd. “De gaatjes horen bij ’t design.” Ze keek me afwachtend aan. De schoen­verkoper draaide ook naar mij. ’t Was duidelijk: nu moest ik reageren.

“O.”  zei ik. “Natuurlijk. Dat weet ik ook wel.” Ik pro­beerde ’n uit­weg te bedenken. “Ik wil gewoon veters.” zei ik. “Voor ’n ander paar schoenen.” Ik knikte. “Schoenen met gaatjes.” (’t Ging goed.) “Voor veters.”

[De man knikte en probeerde niet naar de verkoopster te kijken toen ie naar de veters reikte. “Welke lengte, m’neer?” vroeg ie. Verdorie, dacht ik.]