Mowl

Wij zijn de woeste wolven. Wij lachen om de oude beschimmelde gefortuneerde heren, die zorgvuldig de verf van hun vingers wrijven, hun bedroefde bril oppoetsen, sterven. Jan Cremer (1940)

Ik wissel tegenwoordig. M’n bril was namelijk op.

Multifocaal — weet je wel wat dat kost, multifocaal? Ik had ’n slim besparingsplan bedacht. Opticienjongen hoorde ’t zwijgend aan.

“Doe mij maar ’n gewone goedkope bril.” zei ik. “Zonder toestanden. Dan koop ik d’r wel zo’n leesbrilletje bij. Van de markt ofzo.” Ik zag opticienjongen bedenkelijk kijken, maar daar had ik op gerekend.

“Uh!” maande ik. “Zo wil ik ’t en zo zal ’t gebeuren.” Ik was trots op m’n stellige standvastigheid. Opticienjongen gehoorzaamde.

En dus wissel ik nu. Bril op en af. De ganse dag door.

Man, wat ’n gedoe.

[Ik mag terugkomen als ik spijt heb van m’n keuze. Dat heb ik. Maar terugkomen — o nee.]