Mowl

De aangenaamste lichaamsgeur is reukloosheid. Lucius Annaeus Seneca (± 1 vGT-65)

“Hij rook naar appeltjes!”

Ik had Brrrr meteen bij ’t verlaten van de trein gebeld om ’t ‘m te vertellen. Hij begreep me niet echt.

“Naar appeltjes?” vroeg ie. “Wie?”

“Die zwerver.” zei ik. “Nou ja, die man die leek op ’n zwerver. Hij stond bij de uitgang van de coupé en zag d’r vies en ongewassen uit. Vale kleren, slordig baardje, te lange haren in ’n staartje over z’n schouder.”

“En?” vroeg Brrrr.

“Ik had de armoedige geur van oud rook, verdroogd zweet en verschaald bier verwacht.” zei ik. “Maar niks daarvan.”

“Appeltjes zeker?” vermoedde Brrrr.

“Precies.” zei ik. “Appeltjes.”

[Nou ja — niet echt appeltjes. Meer appeltjesshampoo. Die geur. Heel nep, dus eigenlijk. En goedkoop. Dus.]