Beleefd hield ik de schuifdeur van de treincoupé open voor het oudere stel dat enkele koffers door het gangpad sleepte. De vrouw die voorop liep bedankte me.
“Dankuwel meneer.” zei ze. Ze knikte vriendelijk en trok een valies door de deuropening. De achteropkomende man zag op de laatste stoel enkele gelezen kranten liggen. Met één hand aan de koffer boog hij zich over de zetel om de resten van de bladen te vergaren. Ik wachtte keurig tot hij klaar was. De vrouw keek om.
“Meneer houdt de deur voor je open.” spoorde ze de man aan – hij reageerde niet, maar rolde de kranten rustig op om die tussen de banden om zijn koffer te stoppen. Pas dan liep hij door. Zonder aankijken passeerde hij me. De vrouw glimlachte ongemakkelijk. “Hij heeft het vast niet gehoord.” verontschuldigde ze. De man schoof de koffer voor de uitgang.
“O jawel hoor.” zei hij.
[Toen de trein bij aankomst de deuren opende liet ik het stel zelf met zijn bagage sjouwen. Eigen schuld.]
Mowl 
Plaats een reactie