Mowl

Wie nooit gelukkig is geweest gelijkt op een reiziger die alleen maar ’s nachts gereisd heeft. Maurice graaf Maeterlinck (1862-1949)

D’r ging ’n telefoon af — en ’t was niet de mijne.

’n Jongen, even verderop in de coupé, graaide in z’n tas en haalde d’r z’n mobieltje uit. Na ’n korte blik op ’t schermpje geworpen te hebben, nam ie op.

“Hoi.” zeidie mat. ’t Was duidelijk niet z’n grote liefde aan de andere kant van de lijn (daarentegen: misschien juist wel — tegen wie kun je beter mat doen dan tegen je grote liefde?). De andere kant zei iets.

“Mmm.” deed de jongen. & nog es: “Mmm”. Toen hing ie op — zonder “Dag”, “Tot ziens” of “De mazzel”. ’t Toestel verdween weer terug in de tas.

De rest van de reis staarde de jongen naar buiten, de gitzwarte nacht in.

[Ik heb altijd ’n hekel aan verhalen met losse eindjes. Dus ben jij die jongen of ken jij ‘m, laat me dan weten waar dit alles over ging. Alvast bedankt.]