Mowl

Er lag een briefje dat ik mevrouw Die-en-die moest bellen. Ik draaide het nummer.

“Met Alexander.” klonk een jonge stem. Ik stelde me voor en vroeg naar mevrouw Die-en-die.

“Dat is mijn moeder.” zei Alexander. “Zij is niet thuis.”

“Och,” zei ik, “kunt u dan misschien een bericht aan haar doorgeven?” Het was even stil.

“Meneer,” zei Alexander na de pauze, “ik weet niet of u het in de gaten heeft, maar ik ben een jongetje dat net thuiskomt van school. Ik ben geen ‘u’.” Nu was ik even met stomheid geslagen.

“Oikwildealleenmaarnetjeszijn.” mompelde ik.

[Ik merkte dat ik rilde. Net als toen ik even later de verbinding met de kleine Alexander kon verbreken.]