Mowl

Mijn oren zijn intelligenter dan mijn ogen. Ik denk dat als ik gedichten lees een struik wimpers in de weg zit, terwijl een stem in mijn oor vrij entree heeft. Johan Anthierens (1937-2000)

“René!” klonk d’r vanuit ’n dwars over de kruising gestopt boodschappenblikje. ’t Bestuurdersraampje was opengedraaid. Achter ’t stuur herkende ik Bibliotheekmeisje.

“Hé hallo.” zei ik. “Wat moet jij over de grens?” (Korte uitleg: Bibliotheekmeisje woont in Duitsland — zoals zovele grensbewoners vandaag de dag.) Ze bukte en diepte een of ander zuivelproduct op uit ’n tas.

“Dit is hier goedkoper.” zei ze. Dan realiseerde ze zich de ongelukkige plek van parkeren. Ze legde de verpakking weg. “Tot woensdag.” zei ze. Ze wilde ’t raampje dichtdraaien maar moest nog wat kwijt.

“Je moet je oorharen trouwens plukken.” zei ze. Ze zwaaide en gaf gas. Ik voelde in mijn oren en hoorde ’t knisperen.

[Meteen belde ik Brrrr. “Je moet m’n oorharen plukken.” zei ik.]