Mowl

Ik sla naar de schaduw der dingen, in de hoop dat ik op een verloren keer de dingen zelf mag treffen. Hugo Claus (1929-2008)

Hoe gaat dat met herinneringen?

Ik wist zeker dat ik twintig jaar geleden de hele avond aan de buis gekluisterd was — de beelden van Berlijn opzuigend, samen met Moeder en Vader.

Dat we keken en wisten: Hier ontstaat historie. Meer dan historie — ’n aartsengel is neergedaald en kondigt met bazuingeschal ’n nieuwe wereld aan! ’n Wereld van vrede, zo niet eeuwigdurend dan toch wel voor tenminste duizend jaar.

Dat dat op die dag was.

Maar dat was niet zo. De beelden die ik meen zijn pas rond of na middernacht gemaakt. De volgende dag was pas deze dag.

Zo gaat dat met herinneringen.

[Maar dat er iets onomkeerbaars te gebeuren stond, dat wisten we allemaal.]