De vrouw stapte over het lage haagje de voortuin uit. Ze droeg een metalen emmer – voorzichtig: met één hand hield ze het hengsel vast en met de andere ondersteunde ze de bodem. Zo liep ze het trottoir over.
Bij de straatgoot liet ze de aker zakken en goot de inhoud in het putje: ontbindende herfstbladeren vonden er hun laatst verblijf, een enkel blad werd door een zachte bries nog even verplaatst naar de weg of de stoep. De vrouw schudde de emmer leeg.
Terwijl zij terugging in haar tuin, liep ik langs. Even kruisten onze blikken. Even maar. Lang genoeg om te weten dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien.
[Ik deed dat ook. Ik liep verder en keek niet om. Hoe ben ik zo geworden?]
Mowl 
Plaats een reactie