Mowl

Deugdzame vrouwen verouderen vlugger. Anatole France (1844-1924)

Twee dames stonden voor de supermarkt. Ze waren onafscheidelijk.

“Zoals altijd.” zei Brrrr. “Net de ouwe dametjes van Fawlty Towers.” Ze bekeken, arm in arm, hoedie z’n fiets-met-bak tegen de wand parkeerde, de boodschappentas d’ruit pakte en naar de ingang liep.

“Wat ’n mooie fiets heeft u, meneer.” zei de kleinste van de twee (want de kromste).

“Ja, meneer.” zei de langste (en de dunste), “maar ook uw pet, meneer.” Brrrr voelde onwillekeurig aan z’n crisisjarenpet.

“Wees d’r maar voorzichtig mee.” zeiden de dames tegelijk.

“Euh, ja.” zei Brrrr, licht beschroomd. “Dankuwel. Dames.” Hij knikte en ging de winkel in.

“Maar toen ik d’ruit kwam stonden de besjes d’r nog.” zeidie. “En maar vriendelijk knikken.”

“Verschrikkelijk.” zei ik. “Wat kunnen mensen toch onachtzaam zijn.”

[“Ja.” zei Brrrr. Hij keek voor de zekerheid nog even of ik serieus was.]