“Toe,” zei Moeder tegen Brrrr, “neem jij nou dat laatste vleugeltje.” Brrrr boerde stilletjes. Hij bracht z’n vuist voor z’n mond.
“Nee, dankuwel.” zeidie beleefd. Moeder keek beteuterd. “Nee, echt, bedankt.” zwaaide Brrrr met z’n andere hand over ’t bord. Maar hij was te laat: Moeder had de vlerk al aan d’r vork geprikt en op z’n teljoor gelegd. “Vooruit dan maar.” berustte Brrrr. Moeder glom.
[Ik heb ’t d’r nooit over gehad, maar Brrrr kan niet alleen koken als de beste. Hem zien eten is minstens ’n even groot genoegen. Dat vindt Moeder nou ook.]
Plaats een reactie