Mowl

Arme spuiters hebben de duurste dromen. Philip Stein

“Wat is dat?” vroeg ik. D’r lagen twee knijpzakjes van ’t één of ’t ander op ’t dienblad tussen ’t vetvoer.

“’t Toetje.” kauwde Brrrr. Hij schoof ’n knijpzakje mijn kant uit. Ik pakte ’t op.

“Ik neem toch nooit ’n toetje?” zei ik. (Of nee, correctie. Ik zei: “Wij nemen toch nooit ’n toetje?”, zoals ’t ’n oud getrouwd stel betaamt.) Brrrr zoog frisdrank uit z’n beker.

“Dat hoort d’rbij.” zeidie. “Bij ’t menu.” Hij pakte twee plastic zakjes tussen de frietjes vandaan. Uit één haalde die ’n kunststof hamburger. “Net als dit.”

“Wat moeten we daar nou mee?” vroeg ik. Brrrr keek naar ’t buurtafeltje. Daar zat ’n tweetal kinderen.

“Misschien willen zij ze wel?” stelde die voor.

“Ja bedankt!” zei de vader die ineens achter ons verscheen met ’n dienblad met vetvoer. Glimmend legde die de plastic zakjes op z’n eigen plateau. “Kijk es.” zeidie tegen de kinderen.

[“We nemen toch nooit ’n toetje?” reageerde Brrrr toen ik de beide knijpzakjes in m’n tas stopte. “Daar gaat ’t niet om.” zei ik.]