 |
|
“Nee!” Voor eens in m’n leven was ik es vastberaden. Vastberadener dan nu was ik nooit.
“Toe nou.” probeerde Brrrr. “’t Is al twintig minuten en je staat d’r maar alleen maar te staan. Je vel verschrompelt.”
“Beter dan dat ie uitdroogt.” bracht ik daartegen in. “Nee!”
“Denk dan aan ’t milieu.” probeerde Brrrr.
“’t Milieu, ’t milieu — ons was ’n Zuid-Europees klimaat beloofd. Geen vijftien graden onder nul. Als ik ’t broeikaseffect kan versnellen zal ik dat zeker niet nalaten. Bedankt. Nee!”
Ik sloot m’n ogen en luisterde niet meer. Ik liet de warme waterstralen over me heen kletteren. Ik was voorlopig nog niet toe aan de moeilijkste beslissing die ik straks zou moeten nemen: om de kranen dicht te draaien en terug te keren in de laatste winter van de jaren nul.
[Bij alle steken die de Schepper heeft laten vallen, reken ik Haar de sneeuw en de kou nog wel ’t stevigst aan. Wat dacht Ze wel.]
Mowl 
Plaats een reactie