Mowl

Ik heb altijd zoveel mogelijk stil gehouden dat ik schreef, want ik heb mijn leven lang op een kantoor gezeten en als ze in zulke kringen merken, dat je zulke neigingen hebt, denken ze alleen maar, dat je niet deugt voor je werk. Nescio (1882-1961)

“Ga weg!” raasde ik tegen de zoveelste collega die me deze laatste dag van mij in m’n huidige functie bezocht. Hij schrok d’r zichtbaar van.

“Wat…” begon ie, maar ik liet ‘m de zin niet eindigen.

“Allemaal komen ze, stuk voor stuk, die mensen die telkens weer vriendelijk informeren over m’n nieuwe werk en ondertussen maar aan één ding denken.” vloedde ik. M’n collega stond nog steeds bewegingsloos, z’n mond wat open.

“Maar…” poogde die, maar ik was weer te snel.

“Jullie zijn alleen maar uit op m’n kamer!” priemde ik met vingers en ogen. “Nou, van mij mogen jullie d’r allemaal om vechten — weest d’r gelukkig mee!” En driftig beende ik weg naar de soepautomaat.

M’n collega bleef verbouwereerd achter.

[“Nou zeg.” hoorde ik ‘m nog, “ik wilde alleen weten of ie nog wat wilde drinken.”]