“Wat een klotezooi.” waren de woorden waarmee een mij onbekende, grote, zwarte man naast me kwam lopen. Ik keek hem aan. De man zag boos. Hij wachtte niet op een reactie.
“Van de reclassering moet ik ’n uitkering aanvragen. Zegt dat mokkeltje van de sociale dienst dat ik dat ik dit moet doen en dat moet doen – alsof ik dat weet: ik ben vier jaar weggeweest.” Hij schudde zijn hoofd. “Klotezooi.” herhaalde hij.
Ondanks zijn boosheid leek de man niet onvriendelijk. Dat maakte het heel wat eenvoudiger ons contact te verdiepen.
“Maar is het wel goedgekomen?” vroeg ik (waarbij ik vooringenomen genoeg was om ervoor te waken zo neutraal mogelijk te klinken tegenover een grote, zwarte, en naar nu bleek, ex-delinquent). De vraag moest nog even landen, zag ik. De lippen van de man en de hoeken van zijn ogen trilden licht. Dan brak een glimlach door op zijn gezicht.
“Natuurlijk.” zei hij. “En dat is wat telt, toch?”
[“Ik mag jou wel.” besloot hij toen. “Zullen we ergens een broodje gaan eten?”]
Mowl 
Plaats een reactie