De wereld kijkt leeg. Wacht, nee: ik zeg het verkeerd – de dagen lijken leger los te komen van de nacht. Alsof het nieuwe jaar elke morgen weer wakker wordt in verwondering en dan pas moeizaam (na een kop koffie of twee, vermoed ik) van start kan gaan.
Ik zie geen mensen in de treinen, noch mensen op de straten. Weinig, tenminste; een handvol, hooguit. En dan is het ook nog eens sneeuwbedekt en stil – oorsuizend stil. En ondertussen dwaal ik door die stilte en de sneeuw.
De wereld kijkt leeg en snakt naar koffie.
[Dan, vanaf een ongezien punt, zet een duif zijn litanie in. Er is een tijd voor alles.]
Mowl 
Plaats een reactie