Mowl

Als ik niet leef, ga ik dood.


Wij zijn ’t volk

katten
Het belangrijkste in communicatie is horen wat er niet gezegd wordt. Peter F. Drucker (1909-2005)

D’r stond ’n boze man aan de balie van de dienstverlenende instelling. Hij pinde met z’n wijsvinger driftig naar de receptioniste.

“We hebben ’t helemaal gehad met jullie.” baste die. “’t Wordt tijd dat we jullie platbranden. In heel Nederland.”

De toon en de inhoud van de woorden lieten de beveiliger van dienst van achter z’n bureau opstaan. De man leek niet onder de indruk.

“Ja, dan kan d’r wel zo’n bewakertje komen om me aan te staren, maar let op m’n woorden: we gaan ’t allemaal veranderen.” Daarna pakte de man ’n envelop terug van de balie en ging zitten in de wachtruimte. De beveiliger nam weer plaats achter z’n bureau.

[’t Angstige was dat ik wist wie de we zijn waar de man ’t over had.]

  1. Well ?? Enlighten us.
    Who are the ” we ?”

    {Mowl: geen idee? Benieuwd of iemand anders ’t weet.}

  2. Het Nederlandsch Pyromanen Genootschap?

    {Mowl: de naam is anders, maar volgens mij heb je gelijk.}

  3. Dat dienstverlenende daar denkt de man dus anders over.
    Over de “we”, misschien zijn het andere maar soortgelijk, ze kregen in het verleden met dreigementen toch redelijk wat voor elkaar bij de dienstverlenende instaties.

    {Mowl: en ze noemden ’t vrijheid, geloof ik.}

  4. Gelukkig is de kabinetscrisis nog even uitgesteld.

    {Mowl: ik ben ergens ook wel nieuwsgierig wat
    ze d’r van zouden bakken.}

Plaats een reactie

Ontwerp een vergelijkbare site met WordPress.com
Aan de slag