Mowl

Als ik niet leef, ga ik dood.


Zwart-wit

busje
De hartstocht van het extremisme is zowel in de kunst als in de politiek een verkapt verlangen naar de dood. Milan Kundera (1929)

’n Busje van de ME keerde op de weg. Verschillende agenten vonden achterin de wagen ’n zitplaats: ze waren gehelmd en voorzien van knuppels. Ik bedacht nog allerlei handwapens in hun holsters. Onder de dienders was d’r zeker één vrouw. Nadat de deur was gesloten reed ’t busje de straat weer uit. Ik liep naar beneden.

“Had je dat gezien?” vroeg ik. “Die agenten?” Brrrr knikte.

“Ik heb d’r nog snel ’n foto van gemaakt.” zeidie.

“O mooi.” zei ik. “Dan hoef ik niet meer naar buiten.”

Op dat moment vloog ’n helikopter over.

[Toen d’r Enge Mannen voorbijliepen voelde ik de kou ons huis binnendringen.]

  1. Op sommige momenten ben je blij dat er zoiets als ME bestaat.

    {Mowl: dit was zo’n moment.}

  2. Die enge mannen zijn alleen maar eng in groepsverband en dat heetf de ME nou weer net niet..:)

    {Mowl: die maken hele andere gevoelens bij me los.}

Plaats een reactie

Ontdek meer van Mowl

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder

Ontwerp een vergelijkbare site met WordPress.com
Aan de slag