Mowl

Ze spreekt in dialogen. Die lardeert ze met uitgebreide beschrijvingen van de enscenering. Daarbij schuwt ze het bijvoeglijk naamwoord niet. Ze gebruikt haar mimiek, haar handen, haar toon. Dat ze kort en rond is is een bijkomend voordeel. Haar fysiek is als een cornetto in de pauze van een film.

Soms vertelt ze me per ongeluk hetzelfde verhaal nog eens. Ik krijg dan een opname van de eerste voorstelling te horen, een exacte kopie van het originele script. Met dezelfde woorden en gebaren.

Als ik dan glimlach is het omdat ik geniet.

[Ik geef me over aan een korte, ronde vrouw – het zet je aan het denken.]