Bij het ophalen uit de wachtruimte had ik al gezien dat hij een leuk koppie had: blond haar, staalblauwe ogen, roomblanke huid en een stralend witte glimlach. Ik escorteerde hem naar mijn bureau en bood hem een zitplaats aan. Daar deed hij zijn jas uit en zag ik de rest.
Hij droeg enkel een t-shirt met korte mouwen. Daar rolden twee gespierde armen onder uit. Zijn borstkas trok het katoen strak aan, waardoor de granieten welvingen van zijn torso onbeschaamd geëtaleerd werden. Ik merkte dat ik moeite had mijn ogen niet op de verkeerde plaats te fixeren en mijn mond gesloten te houden.
Gelukkig ben ik professioneel. Dat zei ik tenminste tegen mezelf: je bent professioneel. Dus nam ik plaats aan de andere kant van de tafel en begon ons gesprek.
“Vertel eens,” zei ik, “wat kun je voor me doen?”
[Yep, de lente naakt, concludeerde ik. Mijn hemel, wat naakt ie.]
Mowl 
Plaats een reactie