Mowl

Sandaal: schoen in badpak. Piet Grijs (Hugo Brandt Corstius) (1935)

’t Liefst had ik m’n handen tegen m’n oren gedrukt en heel hard Nee! geroepen en Lalalala! gezongen — maar dat staat zo kinderachtig. Ik wilde ’t gewoon niet weten.

Soms heb je dingen die je niet wilt weten. Die je domweg niet wilt begrijpen. Omdat ze te stom zijn voor woorden.

Ik had Brrrr heel strak aangekeken. In de hoop dat ie in lachen zou uitbarsten en bekennen dat ie maar ’n grapje maakte. Maar eigenlijk wist ik toen al dat ie bloedserieus was.

“Heb jij die gekocht?” vroeg ik toch maar. Hij straalde. Heel eng.

“Ja.” zeidie. “Mooi hè?” Waarbij ie z’n nieuwe sandalen liefkozend streelde. En ik geloof dat ik toen alleen m’n hoofd maar schudde.

[Ik ben ’t Meisje met ’t Blauwe Mutsje echt heus niet vergeten, hoor. Maar dit was gewoon te ernstig. Morgen misschien. O nee, dan heb ik al wat anders].