Mowl

De engelen hebben geen paradijs. Jacques Chardonne (1884-1968)

“Wat denk je,” mijmerde ik terwijl de zon m’n oogleden kriebelde, “zou dit ooit gaan vervelen?” Ik nam ’n slokje van de rosé. “Ik bedoel: ’n terras, heerlijke hapjes en ’n drankje? Met geweldige muziek en prachtige mensen?” Brrrr dacht na.

“Ik denk ’t wel.” zeidie. “Uiteindelijk.” We waren even stil. Anderen fietsten langs of kuierden voorbij — alles in ’n Zuid-Europees tempo. ’t Voelde hemels. Ik had ’t oordeel van m’n man gewogen en voorzien van ’n besluit.

“Dan moeten we af en toe ook ergens anders gaan zitten.” zei ik.

[Brrrr zei niks. Hij glimlachte enkel en toonde zo hoe ik me van binnen voelde.]