Mowl

Wanhoop nooit, maar als u wanhoopt, werk dan wanhopig verder. Edmund Burke (1729-1797)

“Nee, die hebben we niet meer.” Ik kreeg ’n lichte paniekaanval. Brrrr had me niet verteld wat ik in zo’n geval moest doen.

“Geen witte tijgerlelies?” ’t Meisje van de bloemenkraam schudde d’r hoofd. Ik dacht pijlsnel na. “Gewone tijgerlelies dan?” Alsjeblieft, laat ze die dan toch hebben! Maar ’t meisje hoofdschudde m’n hoop in duigen.

“Ik heb alleen deze.” wees ze naar enkele emmers dichte lelies.

“Lelies.” zei ik. “Welke kleur?” In vredesnaam, allesbehalve…

“Oranje.” wurgde ’t meisje elke illusie. Natuurlijk. Ik slikte.

“Doe maar vier bossen.” knoopte ik me op.

[M’n hemel — Brrrr had ook nog iets gezegd over ’t aantal bloemen aan de steel.]