Ik hoorde mijn naam roepen bij de uitgang van het station van Z. Daar stond Mark, met wie ik heel goed bevriend ben. Zoals iedereen heel goed bevriend is met Mark. Hij wenkte me. Ik schudde Nee.
“Ik moet naar mijn werk.” riep ik. Daar wilde Mark niks van weten.
“Ben ik blij dat ik jouw werk niet doe.” zei hij. “Kom.” wenkte hij nog eens. Ik glimlachte en liep naar hem toe. We gaven elkaar een bovenhandse urban handshake.
“Ik zing tegenwoordig ook.” zei Mark. “In een Molukse band.” Hij zette meteen in, om me te laten horen dat het echt zo was. Ik knikte mee in de maat.
“Te gek man.” zei ik na de laatste noot. “Je moet aan zo’n talentenjacht op televisie meedoen.”
“Die win ik met gemak.” lachte Mark.
[“Mark moest voor me zingen.” zei ik toen collega B vroeg waar ik zo laat vandaan kwam.]
Mowl 
Plaats een reactie