Mowl

“Zou je me niet eens succes wensen?”

Het gesprek dat het blonde meisje voerde met haar rode telefoontje was voor de hele coupé luid en duidelijk te volgen. Het meisje zelf leek afgesloten van de wereld of verkeerde in de illusie dat wij op haar gesprekken zaten te wachten.

“Ik heb examen, weet je nog?” ging ze verder. Ze luisterde. “Dank je.” zei ze toen. “Doei.” Ze besloot het gesprek en stopte het rode toestel weg in haar tas. Daarna pakte ze een zwarte telefoon uit een foedraaltje. Ze drukte een paar toetsen in en luisterde.

“Hoi.” zei ze na even. “Ik ben onderweg.” Ze giechelde. “Tot zo.” zei ze.

Ze keek naar het schermpje voordat ze de verbinding verbrak. Ze keek om zich heen. Ik zag dat ze straalde, gloeide zelfs.

[Natuurlijk kon alles volstrekt onschuldig zijn – maar niet in mijn hoofd.]