Mowl

Ik ben niet labiel. Ik ben emotioneel flexibel. Theo Maassen (1966)

“Weet je nog dat je wat anders bent gaan doen?” vroeg collega E met bange ogen. Ik knikte — zoveel wist ik nog wel. E hapte naar lucht. “En dat d’r toen iemand anders in jouw plaats is gekomen?” Ik knikte weer, nog iets vriendelijker dit keer, omdat ik met haar te doen had.

“Natuurlijk.” zei ik. E verzamelde moed.

“Toen had zij jouw telefoonnummer moeten krijgen.” zei ze. Zo. Dat was d’r uit.

“Zij mijn nummer?” herhaalde ik. “En ik dan?”

“Jij moet ’n nieuw nummer krijgen.” zei E.

“Tof.” zei ik.

[“’n Mooi nieuw nummer.” glom ik. “Leuk.” E keek vreemd.]