 |
|
Witte pluisjes zweven door ’t open dak. Libelles volgen al parend aan mekaar gekleefd. De zonnestralen prikken ze vooruit en kietelen m’n gezicht. Ik zucht voldaan met m’n ogen dicht.
“Wat hebben we ’t toch goed.” ontvalt me, daarmee onbewust voldoend aan onze afspraak: elke dag ons geluk te uiten. Brrrr keek me glimmend aan, want hij had net ‘tzelfde bedacht.
En op dat precieze moment, net toen ik nog es zwijmelend wilde getuigen van onze welvarendheid en ’t goeie van ’t leven, scheurde de decibeldwinger van ’n vuvuzela ergens in de buurt de idylle aan flarden.
“Ik haat dat WK zo verschrikkelijk.” zei ik hartgrondig.
[Brrrr zei niks. Hij was wit weggetrokken.]
Mowl 
Plaats een reactie