Mowl

Een kus is als zingen in iemands mond. Diane Ackerman (1948)

Ze had zich voorgesteld als Theresa, voor ze me met zachte dwang in d’r stoel achteroverdrukte en me vroeg m’n mond te openen. Zo was de kennismaking met m’n nieuwe mondhygiëniste.

Toen ze met d’r boortje in de weer ging spatte d’r waterdruppels op m’n gezicht. Ik sloot de ogen. Theresa haalde ’t boortje uit m’n mond.

“Niet doen.” zei ze. “Je hebt van die mooie ogen.”

Ik opende ze weer en zag hoe ze haar mondkapje afdeed. Ze boog voorover en zoende me.

Zo kun je natuurlijk ook polijsten, dacht ik toen ik haar tong voelde.

[En de airco was ook nog es stuk. Dat was ’t allerergste. Geen airco.]