|
Van de dag zelf weet ik niet veel meer te herinneren, de officiële momenten gapen als ’n zwart gat in m’n geheugen. ’t Is dat d’r mensen bij zijn geweest die getuigen dat ik ‘Ja’ heb gezegd en dat d’r foto’s en documenten zijn die een en ander onderbouwen, maar anders had iedereen me kunnen wijsmaken dat, wat ik nog meen te weten, slechts flarden van ’n benevelde droom zijn.
Maar ’t is dus zo. Ik ben getrouwd. Vandaag, twaalfeneenhalf jaar geleden. ’n Jubileum.
’n Mooi moment om es eerlijk te zijn.
In die twaalfeneenhalf jaar heb ik Brrrr soms verfoeid, gelaakt, verafschuwd. En hij mij. Wij hebben mekaar meer dan eens behoorlijk pijn gedaan. We hebben moeilijke tijden gekend. We hebben zelfs es gedreigd uit mekaar te gaan.
Maar we zijn nooit uit mekaar gegaan. D’r bleek toch steeds weer iets sterker te zijn dan ons. Noem ’t hoe je ’t noemen wilt. Hartstocht. Overgave. Liefde.
Twaalfeneenhalf jaar. ’t Voelt alsof we pas net zijn begonnen.
[In 2023 geven we ons volgende feestje. Noteer je ’t even?]
Plaats een reactie