Gisteren werd in Velp de jaarlijkse Paaseiermarkt gehouden. We begrepen: dáár moesten we zijn. Tenslotte was het alweer twee jaar geleden dat we onze neus op dit evenement hadden getoond.
Net als die keer werden we verrast door de creativiteit waarmee tal van medeburgers allerlei soorten eieren hebben bewerkt: de schalen zijn beschilderd, beplakt en gegraveerd met de meest waanzinnige resultaten tot gevolg. Minuscule kwarteleitjes en gigantische emoe-eieren vormden de basis van iconen, bloemstukken en feestelijk bewerkte doosjes. Het ‘Oh!’ en ‘Ah!’ was niet van de lucht.
Zo was ook een belangrijk deel van onze koninklijke familie — inclusief de qua vorm hiervoor zeer geschikte Amalia — kunstig vastgelegd op een setje eieren. We pakten ons fototoestel en drukten af. Een grijze man wendde zich in onze richting.
-„Ik zou het zeer op prijs stellen,� siste hij met samengeknepen ogen, „Wanneer u hiervoor eerst toestemming zou vragen.�
Net toen we door deze reprimande op de vingers getikt schuldbewust wilden afdruipen, boog een omstander zich naar voren.
-„Mag ik een foto maken?�
De grijze man toverde een glimlach op zijn gezicht.
-„Natuurlijk!�
[Blijkbaar zijn wij niet thuis in de etiquette van de wereld die de Paaseiermarkt is. Voordat we volgend jaar weer gaan, zullen we ons er eens ernstig in verdiepen.]
Plaats een reactie