|
’t Eerst zag ik de man, die opviel met z’n oranje t-shirt. Nu was ’t weer d’r ook wel naar en we waren tenslotte tweede geworden, nietwaar — dat was ’t ‘m dus niet — maar ’t was vooral de hoeveelheid man die d’r in was geperst dat ’t tot ’n op z’n minst opmerkelijke aanblik maakte. Lang d’r over nadenken kon ik niet, want meteen verscheen vanuit ’t niets ’n jongetje dat later de zoon van de pompoenpens leek te zijn. Hij was uitgelaten en joelde.
De wortelworst draaide zich onmiddellijk om en begon ’t kind te slaan: op z’n schouders, tegen z’n kont en zelfs ’t hoofd moest ’t ontgelden.
We deden wat we allemaal doen op zo’n moment: we liepen voorbij.
“Ik vind dat ’n kind soms best ’n tik mag hebben.” zei ik zodra we uit gehoorsafstand waren. “Maar dit is wel ’n teken van heel gebrekkige communicatie.”
[Pas later dacht ik dat ik wat had moeten doen. Daar ben ik goed in: later.]
Plaats een reactie